Μέτρημα

Στην ίδια στάση πάλι,
αυτό το γιορτινό δειλινό.
Ο βρεγμένος δρόμος αντικατοπτρίζει κίτρινα,
ηλεκτρικά ουράνια σώματα.
Μονάχα σκόρπιοι ήχοι
απο ραδιόφωνα που τρέχουν στην άσφαλτο.
Ακινησία πλήρης.
Στη μια παλάμη αναπαύεται
η γνώση, ζωγραφισμένη σε σελίδες Α4,
στην αλλη κρύβεται το ουράνιο τόξο.
Και στιγμή δεν έχει περάσει
-ουτε μια-
που τα αυτοκίνητα που προσπερνουν να μην μετράω.
Όλα εκτός από τα μπλε.
Πεντε,έξι,εφτά..
Άλλωτε πάλι τα παράθυρα των λεωφορείων μετράω.
Και τις πινακίδες των δρόμων.
Μετράω τα λεπτά
καθυστέρησης.
Τα δευτερόλεπτα τα μετρώ,μεχρι να συγκεντρώσω εξήντα.
Κάτι τέτοιες στιγμές,
την εικόνα σου καταριέμαι.
Τον χρόνο που μου κλέβεις,
σε σύστημα δυο δεικτών.
φρένο
επιβίβαση
σαλπάρισμα.
Άσπρα μαντήλια και ξαφνικά..
όνειρο,περιπέτεια,παραμύθι,κολώνες αρχαίες,νύχτες με γιασεμί,καλοκαιριάτικα καλοκαίρια με βροχή.

Μετά ένα σπρώξιμο και επιστροφή στο μέτρημα.
Μετράω φανάρια,
μετρώ κύκλους και τελείες.
Μετράω τα μπλε αυτοκίνητα.
(Διάλογος με τον εαυτό μου)
Πολλά πολλά δευτερόλεπτα
-άπειρα-
μετά την αποχώρηση την δική σου.
"Μπλε δεν ήταν το δικό σου;"
Πέντε,έξι,εφτά...