Απόσυρση.

Παλάμες στον τοίχο.
Κολυμπώντας στο μικρό δωμάτιο,
με απλωτές τεράστιες.
Οκλαδόν,τώρα, στη μέση
των έξι τοίχων,
στο ξύλινο πάτωμα.
Μάτια στον άσπρο ουρανό,
που αστέρια έχει μικρές,βαθιές ρωγμές.
Η αίσθηση όταν ξυπνάς
του να πνίγεσαι σε δάκρυα.

Σαλπάρισες (όπως κάποτε ονειρευόσουν)
σε μέρη που η πένα μου δεν φτάνει.
Δική σου ήταν η επιλογή.
Ικανοποιήθηκες τώρα;
Η ελευθερία η δική σου,η απόλυτη,
Η ελευθερία-όχι από σχέσεις αναλώσιμες-
μα από την ίδια την βαρύτητα,τον αέρα,τα κύματα,
έφερε χίλιους μικρούς,πραγματικούς θανάτους.

Σε μία γωνία του κλουβιού
κρύβομαι
Με κλειστά ακόμη τα παράθυρα,
το φως να μην το δω,
γιατί δεν μπορεί παρα διαφορετικό να είναι.
Σε μια γωνία του κλουβιού,
εγώ.
Και εσύ,
με την εικόνα σου την αγαπημένη
και οτι έχει μείνει από το άρωμά σου,
σαν εφιάλτης,
να τα ποτίζεις Όλα.

Για να αφήσω

Λουλούδι αποξηραμένο
στις σελίδες τις πολυγυρισμένες
του αγαπημένου βιβλίου
να ταν η μορφή εκείνη μέσα μου.
Θα το έκαιγα,
και στάχτη θα γινόταν.
Μα τόσο πολύ την αισθάνομαι
σε κάθε μου κίνηση
που το λουλούδι γεννιέται κάθε στιγμή
και απ' την αρχή.
Προσπαθώ το άγαλμα να λυώσω,
(Αυτο που με κοιτάζει,
πίσω απο τις ημιδιάφανες κουρτίνες,
τα μεσημέρια που χάνεσαι.)
την μορφή σου για να δημιουργήσω από την αρχή
και να την σπάσω.
Να φύγει.
Να φύγεις.
Όχι να αφήσω...

Μέτρημα

Στην ίδια στάση πάλι,
αυτό το γιορτινό δειλινό.
Ο βρεγμένος δρόμος αντικατοπτρίζει κίτρινα,
ηλεκτρικά ουράνια σώματα.
Μονάχα σκόρπιοι ήχοι
απο ραδιόφωνα που τρέχουν στην άσφαλτο.
Ακινησία πλήρης.
Στη μια παλάμη αναπαύεται
η γνώση, ζωγραφισμένη σε σελίδες Α4,
στην αλλη κρύβεται το ουράνιο τόξο.
Και στιγμή δεν έχει περάσει
-ουτε μια-
που τα αυτοκίνητα που προσπερνουν να μην μετράω.
Όλα εκτός από τα μπλε.
Πεντε,έξι,εφτά..
Άλλωτε πάλι τα παράθυρα των λεωφορείων μετράω.
Και τις πινακίδες των δρόμων.
Μετράω τα λεπτά
καθυστέρησης.
Τα δευτερόλεπτα τα μετρώ,μεχρι να συγκεντρώσω εξήντα.
Κάτι τέτοιες στιγμές,
την εικόνα σου καταριέμαι.
Τον χρόνο που μου κλέβεις,
σε σύστημα δυο δεικτών.
φρένο
επιβίβαση
σαλπάρισμα.
Άσπρα μαντήλια και ξαφνικά..
όνειρο,περιπέτεια,παραμύθι,κολώνες αρχαίες,νύχτες με γιασεμί,καλοκαιριάτικα καλοκαίρια με βροχή.

Μετά ένα σπρώξιμο και επιστροφή στο μέτρημα.
Μετράω φανάρια,
μετρώ κύκλους και τελείες.
Μετράω τα μπλε αυτοκίνητα.
(Διάλογος με τον εαυτό μου)
Πολλά πολλά δευτερόλεπτα
-άπειρα-
μετά την αποχώρηση την δική σου.
"Μπλε δεν ήταν το δικό σου;"
Πέντε,έξι,εφτά...

Φτάνει με την ποίηση

i just don't feel like writing anymore.It's like i'm always letting stuff out of my head for the world to see but no one ever does.In the end it's just me and my own unread poems that never fail to fuck me up emotionaly.Too much truth about himself,no person can actually handle.It's like i'm always avoiding thinking about life changing situations and then i finally let it out and it eats me up.I don't know.If i don't write i just don't accept the situation in the first place and all is well.Anyway i've had it with everything.I'm only considering one option and that is deletion.Of every fucking person or situation that's aching.I am on my own.I miss being myself.I hate how each and every member of my family only cares about it's own problems.I am so sick of my family always having problems and acting like they are not fucking there.i am crying again and i'm also sick of crying.It fucks me up.I hate how they are moving me to another class and i get to be ALONE for the next damn school year.I want for the god damn finals to be over NOW.I fucking miss YOU everytime that ten seconds go by and i don't get to talk to you or look at your picture .i hate how you are one of three things i can put up with in my life right now.I'm not writing about being lonely and not alone again.i am not writing about everyone i love turning into thin air.I am not gonna write one fucking line about family problems,about being scared,about losing faith,about how i miss my own self,about past love affairs,about tears and love and hope and death.I don't fucking care.Thank you

ζητείται αγάπη.

Ο κόσμος σου καταρρέει
Και εσύ στον κέντρο κάθεσαι
τα ραγισμένα κομμάτια να μεζέψεις
Φτιάχνεις παζλ
Παζλ κατάντιας και θανάτου
Προσπαθείς κάτι μικρό,όμορφο να αποστραγγίξεις
από τις στιγμές τις τελευταίες
μα κάθε λουλούδι
το βλέμμα σου αγγίζει και
στάχτη γίνεται.
Σε άγγιξε ο θάνατος,
η απώλεια,
η μοναξιά.
Γέλασε μαζί σου,η ίδια η ασχήμια σου.
Και εσύ αντιμέτωπος με θεούς και δαίμονες
την "κακοτοπιά" να προσπαθείς να σταματήσεις.
Και φώναζες,
ούρλιαζες με το βάθος μια καρδιάς
που οι συνθήκες δεν είχαν βιάσει.
Σε γύμνωσε η αλήθεια
σε προσγείωσε από το όνειρο
Και εσύ να της απαντάς
"Το όμορφό μου το ένδυμα θαύμασε,
με αυτό πετάω"
Αυτο ήταν πέντε στιγμές πρίν το τώρα,
έξι γραμμές μετά.
Αυτό ήταν τότε.
Ήταν εκεί.
Τώρα μάχη δεν ξεσηκώνεις,
φωνές δεν ακούγονται από το σκοτεινό σου δωμάτιο.
Είσαι μόνος εκει:
κανένας ήχος,
καμία αντίδραση,
καμία ελπίδα,
Αδράνεια.
Μια παραίτηση
που η καρδιά σου δεν την χωράει.

Δεν ζήτησες συγχώρεση για αμαρτίες,
ανύπαρκτες,
από τον Θεό τους.
Τα ρέστα δεν τα απαίτησες από εκείνουσ,
που στα γόνατα σε έφεραν.
Άλλο δωμάτιο φωτεινότερο δεν θέλησες.
'Ενα χέρι ήθελες μόνο
μία αγάπη ζήτησες,
τον κόσμο σου,
να ομορφύνει,
να του δώσει δίασταση στον χώρο.
Τα χείλη σου τον αέρα φίλησαν
Και τα λόγια σου καμία ψυχή δεν άγγιξαν.
Στον δρόμο έβγαινες
και ζητούσες αγάπη
-ένα χάδι μονάχα
Έβριζες και καταριόσουν
για να γυρίσει
κάποιο χέρι να προσγειωθεί
στο μάγουλό σου
και να
νιώσεις.
Τίποτα.
Αόρατος
στις ακτίνες του φωτός,
αόρατος στις σκιές.
Αόρατος και μόνος.


Μονάχος στο κενό σου,
βυθίζεσαι σε μία αγγελία,
που κανείς δεν θέλησε να διαβάσει.
Σε όλα εκείνα τα γράμματα,
χωρίς απάντηση.

"Και όμως αν δίπλα του ξάπλωνες,
εκείνος,
με φιλιά που αγγίζουν τις χορδές σου,
τις πιο ευαίσθητες,
θα σε αποκοίμιζε.
Και τα βράδια θα ξόδευε,
να χαιδεύει με το βλέμμα του
το ακίνητο κορμί σου,
έτσι και μόνο,
για να σιγουρευτεί,
πως κανείς ποτέ δεν θα σε πάρει
σε μέρη που δεν υπάρχει αγάπη"

Possess.

beat me
and i keep loving you
hit me hard
and turn my insides out
feels like embracing
and i feel this pain leading down
to my core
and all i can see
now is you
it sounds so
out of control
and colours keep spinning
i stare at you in ecstasy
as my skin burns me
i can hear my own screaming
and this anger feels
so way better
than
Nirvana

Curse at my own self
scream myself to bleed
first time i'm not losing me
what if i'm losing you?
i've come so way out of line
lately,
it's been hell
bruise my lips
bruise my insides
maybe then i'll learn.

i seemed so complicated but it's not
useless talking
useless explaining
useless everything
other than this with you

scream to me like you did
or do care
bring me to my knees
and i can still feel my ego inflamating
caress me now
caressed me then
my lips you burn
push me up against the wall
i'll keep burning

and from times to times
i come to wonder
whether
all this could have saved me from drowning
had somebody
ever really cared
before.

πως η θλίψη μου αδειάζει

πίσω από το γυαλί
παραισθήσεις και υποθέσεις
και εσύ μέσα τους βουτάς
ψάχνοντας την Ατλαντίδα σου να βρείς.

Καρφωτή βουτιά και
σκορπάει το τζάμι
μέσα σου
και πονάς μα την βουτιά την επαναλαμβάνεις ξανά
και ξανά.

Πονάει η αλήθεια σε
ετούτες τις γουλιές
και ο πάτος διαυγής
σαν τίποτα-
ΤΙΠΟΤΑ
να μην του κρύβεται.
Άσχημη είναι η αλήθεια.
φωνάζεις
"μην με τυραννας
και άλλο μην με περιπαίζεις"
και όμως εσένα στα γόνατα φέρνει.

είναι ο διάολος ρευστός
σαν παραίσθηση
σαν σταγόνα που μέσα σου χύνεται και σε γοητεύει.
δεν σε αγαπάνε και δεν αγαπάς
είσαι κενός
και σαν να σε γεμίζει
αυτός ο
πλαστός παράδεισος.

εσένα που φωνάζεις τώρα
ανάμεσα σε λυγμούς μοναχικούς
"είμαι μικρός μην με κρατάς"
τα χείλια σου βιάζει
ο διάολός σου ο πικρός.
και είναι η σκέψη σου πλατιά
και η πραγματικότητα,
μικρή,
μέσα της χάνεται.
[σαν να την ρουφάς τώρα την ευτυχία]
ένα μούδιασμα παγώνει κάθε αίσθηση
και κάθε επιθυμία σου,
σε προσγειώνει
στο χώμα που το κορμί σου αγκαλιάζει.
"Μην με κρατάς,δεν με αγαπάς"
μα εκείνος σε ρουφάει
-την μοναξιά σου την φωνάζει.


"σωπαίνουν τα πουλιά και η θλίψη μου στεγνή παρακαλάει
δυο τρία δάκρυα μου ζητά να δροσιστεί
εγώ που έχτισα μια φυλακή απο ουρανό και στάχτη
ξύπνησα κι η αγάπη μου δεν ήταν πια εκεί.."