πως η θλίψη μου αδειάζει

πίσω από το γυαλί
παραισθήσεις και υποθέσεις
και εσύ μέσα τους βουτάς
ψάχνοντας την Ατλαντίδα σου να βρείς.

Καρφωτή βουτιά και
σκορπάει το τζάμι
μέσα σου
και πονάς μα την βουτιά την επαναλαμβάνεις ξανά
και ξανά.

Πονάει η αλήθεια σε
ετούτες τις γουλιές
και ο πάτος διαυγής
σαν τίποτα-
ΤΙΠΟΤΑ
να μην του κρύβεται.
Άσχημη είναι η αλήθεια.
φωνάζεις
"μην με τυραννας
και άλλο μην με περιπαίζεις"
και όμως εσένα στα γόνατα φέρνει.

είναι ο διάολος ρευστός
σαν παραίσθηση
σαν σταγόνα που μέσα σου χύνεται και σε γοητεύει.
δεν σε αγαπάνε και δεν αγαπάς
είσαι κενός
και σαν να σε γεμίζει
αυτός ο
πλαστός παράδεισος.

εσένα που φωνάζεις τώρα
ανάμεσα σε λυγμούς μοναχικούς
"είμαι μικρός μην με κρατάς"
τα χείλια σου βιάζει
ο διάολός σου ο πικρός.
και είναι η σκέψη σου πλατιά
και η πραγματικότητα,
μικρή,
μέσα της χάνεται.
[σαν να την ρουφάς τώρα την ευτυχία]
ένα μούδιασμα παγώνει κάθε αίσθηση
και κάθε επιθυμία σου,
σε προσγειώνει
στο χώμα που το κορμί σου αγκαλιάζει.
"Μην με κρατάς,δεν με αγαπάς"
μα εκείνος σε ρουφάει
-την μοναξιά σου την φωνάζει.


"σωπαίνουν τα πουλιά και η θλίψη μου στεγνή παρακαλάει
δυο τρία δάκρυα μου ζητά να δροσιστεί
εγώ που έχτισα μια φυλακή απο ουρανό και στάχτη
ξύπνησα κι η αγάπη μου δεν ήταν πια εκεί.."