Απόσυρση.

Παλάμες στον τοίχο.
Κολυμπώντας στο μικρό δωμάτιο,
με απλωτές τεράστιες.
Οκλαδόν,τώρα, στη μέση
των έξι τοίχων,
στο ξύλινο πάτωμα.
Μάτια στον άσπρο ουρανό,
που αστέρια έχει μικρές,βαθιές ρωγμές.
Η αίσθηση όταν ξυπνάς
του να πνίγεσαι σε δάκρυα.

Σαλπάρισες (όπως κάποτε ονειρευόσουν)
σε μέρη που η πένα μου δεν φτάνει.
Δική σου ήταν η επιλογή.
Ικανοποιήθηκες τώρα;
Η ελευθερία η δική σου,η απόλυτη,
Η ελευθερία-όχι από σχέσεις αναλώσιμες-
μα από την ίδια την βαρύτητα,τον αέρα,τα κύματα,
έφερε χίλιους μικρούς,πραγματικούς θανάτους.

Σε μία γωνία του κλουβιού
κρύβομαι
Με κλειστά ακόμη τα παράθυρα,
το φως να μην το δω,
γιατί δεν μπορεί παρα διαφορετικό να είναι.
Σε μια γωνία του κλουβιού,
εγώ.
Και εσύ,
με την εικόνα σου την αγαπημένη
και οτι έχει μείνει από το άρωμά σου,
σαν εφιάλτης,
να τα ποτίζεις Όλα.