Ο δρόμος με τις λεμονιές

Θα σε οδηγήσω εκεί
που τελειώνει
ο δρόμος με τις λεμονιές
Εκεί που το άρωμά τους χάνεται από τη μνήμη και τα ρούχα μας.

Κι όμως στα αστέρια αυτής της νύχτας ήθελα να μείνω,
Γιατί κάποιος μου είπε πως αυτά ζουν ακόμη στον ουρανό,
μετά τον θάνατό τους.
Από κάτω τους τρελό χορό θα έστηνα,
αιώνιο.
Θα με γυρίσεις πίσω στην ατέλειωτη νύχτα;

Στα λημέρια της θα καταφύγω.
Από κάποιο κύμα το πρωί θα ξυπνήσω
Και αν είναι ίσως το στρώμα μου τραχύ,
η αγάπη θα μου φανεί κάποτε ίσως πιο εύκολη.
Και αν η σκέψη σου είναι μικρή,
το πλάτος της αμμουδιάς θα πάρει.

Πως μεθάει η χαρα την θάλασσα;
Και πως το γέλιο μας το βράδυ εκείνο κάθε βότσαλο ξέπλυνε απ' την αλμυρα;
Η μουσική, μονάχα τότε-
σε μια μαγική ακολουθία στιγμών-
γέμισε κάθε στάλα οξυγόνου.
Ταξίδεψε στον αέρα.
Φίλησε τα χέρια μας που απλώνονταν σε αυτόν,
σε σβούρες δίχως τέλος.
Την εισπνεύσαμε ανάμεσα στο λαχάνιασμα του χορού
κι αυτή πέταξε μέσα μας.
Φτερούγισμα,
Δίχως τέλος.
Παραλία δίχως άκρη
και ουρανός δίχως ένα σύννεφο.
Βροχη αστεριών
και απαλή μελωδία,δίχως ανεβοκατεβάσματα.

Τόσο αγαπημένο αυτό το βράδυ,
που το θάνατο του-την Ανατολή,
δύσκολο είναι να την αποδεχθεί όποιος το έζησε.
Είναι μονάχα όνειρο το φεγγάρι που γεννιόταν απ' η θάλασσα
Είναι τα παλάτια στις όχθες από βότσαλα άμμο και ξύλα και όχι χρυσό
Δεν υφίσταται η φράση δίχως τέλος στην πραγματικότητα που χτίσανε.
Τις στιγμές μας κανείς δεν θα μας τις δώσει πια πίσω.
Και έτσι εγώ τώρα
με δυο δάκρυα μονάχα
και ένα αντίο από το αμάξι που βυθίζεται στις ταχύτητες
θα αποχαιρετήσω την άμμο,το κύμα,τον φίλο,τον αδελφό
τον εραστή,την κιθάρα,το φιλί του ονείρου.
Έτσι με δυο δάκρυα μονάχα,
εγω τώρα

θα σε οδηγήσω εκει
που ΤΕΛΕΙΏΝΕΙ
ο δρόμος με τις λεμονιές
Εκεί που το άρωμά τους χάνεται από τη μνήμη και τα ρούχα μας.