letter to self.εκείνη τη στιγμή.

και αν το σχοινί αυτό τις αναμνήσεις
ρούχα παλιά
σηκώνει
και οι μνήμες παίζουν με σεντόνια λευκά
σαν-
"ίσως για να προσπαθούν να βεβηλώσουν
αξίες ξεχασμένες"
το σπιτί αυτό
καθρέφτες δεν χωράει πια.
μας μισούνε παγερά
και στην επιφάνεια τους,
κάτι εμφανίζεται
μα όχι εμείς.
Παιχνίδι με τα νερά
η αυλή μυρίζει λεμονιά
και το κυνηγητο στις πλάκες
μυστική υπόσχεση.
Σεντόνια λευκά, υπόσχεση
και χρώμα που τρέχει
σαν όνειρο
που σχεδόν έφυγε
μα ακόμα στο παρόν μένει και το περιπαίζει.
Γέλιο παγερό
χαμόγελα υποκρισίας
ρούχα απλωμένα
νερό
και όλα είναι εκεί
μα εγώ ακόμη περιμένω
τα λόγια μου να βυθιστούν μέσα σου
για να βρώ το χρώμα.
ένα δάκρυ
αποφασιστικό,οργισμένο,
κυλάει απο τα μάτια σου
και εκείνη ακριβώς τη στιγμή
ξέρω πως δεν είσαι
μονάχα μια ομίχλη
σε καλοκαιρινή σκηνή
μα κάποια φλόγα σου σιγοκαίει
τα σωθικά
έκεινη ακριβώς τη στιγμή
όλοι οι καθρέφτες σπάνε
και η παράλληλη εικόνα μου ξεχύνεται
απο μέσα τους
[και είσαι εσύ,
ένα άλλο ζωντανό "εσυ"
που πονάει]
εκείνη ακριβώς τη στιγμή
το γκρι φαίνεται πιο αληθινό από κάθε απόχρωση του κόκκινου
εκείνη τη στιγμή
και μετά,
τίποτα.