αστικό παραμύθι.

Κλειστή μπορντό κουρτίνα,
ένας μεγάλος καναπές
η μοναξιά απλώνεται πέρα από την οθόνη
της ανοιχτής τηλεόρασης
εντελώς ξαφνικά,
πίσω από την παραζάλη,
πουλημένων αξιών,
πλαστικών προσώπων,
και απορρυπαντικών
κάτι άλλο όμορφο.
τελευτείος στρατιώτης,
που χύνεται στο θλιβερό μέτωπο
όχι για να φέρει το τέλος
μα ένα τέλος του κενού,
της ομιλούντος σιωπης.
γνώριμες νότες,
μία κιθάρα που αγαπάς από το χθές
και παραστάσεις όμορφες.
Η ομορφία της έλειπε
-ίσως να σκεφτόσουν.
μία μελωδία δραπετεύει από
το τζάμι
και είναι τραγούδι γνώριμο.
Σκεφτεσαι "γνώριμο"
είναι
Αφιερωμένο.

αφιερωμένο σε ένα καράβι που βουλιάζει αδειανό,
ένα κρεβάτι καλοκαιρινό δίχως πάπλωμα,
ένα φιλί δίχως αστρικά είδωλα
μια αγκαλία δίχως επόμενη,ούτε προηγούμενη.
σπάει η μελωδία το κενό
η' αν όχι το ραγίζει.

μια κουρτίνα που ανοίγει
χωράφι από κεραμίδια
σκυλί μάγκικο κατουράει το γρασιδι
και εσυ
παρακολουθείς εκστασιασμένος το ηλιοβασίλεμα
που σου κρύβουν κτήρια ψηλά
και η μουσική δεν ξέρεις πλεον
αν είναι
η αρχή
το τέλος
ή το παραμύθι.