Το προηγούμενο καλοκαίρι είχα δει ένα περίεργο όνειρο...είχα δει έναν καλό μου φίλο (ο οποίος είναι και φίλος του πρώην μου), μαζί μου. Τον είδα να με φιλάει και ξύπνησα απο τύψεις. Αφένος τα είχα με τον κολλητό του τον οποίο και υπεραγαπούσα αφ'ετέρου λένε πως δεν πρέπει να υπάρχει ερωτικό στοιχείο στις φιλικές σχέσεις ανάμεσα στα δυο φύλα. Χαλάει τη σχέση.
Δεν ξέρω..δεν ήταν κάν η πρώτη φορά που σκεφτόμουν το άτομο αυτό και τώρα σχεδον έντεκα μήνες μετά, που τα έχω πλέον χαλάσει με εκείνο το παιδί αποφάσισα να του το πω. Κολλούσα μονο στο "πρέπει". Μα πως είναι δυνατόν να επιτρέπουμε εμείς οι ιδιοι στο ερωτικό στοιχείο να μπει στη σχέση και μετά να το κρύβουμε ή να το διώχνουμε επειδη ¨ετσι είναι το σωστο".
Το τι ειναι σωστό στην πραγματικότητα είναι καθαρά υποκειμενικό. Είναι σωστό να σκέφτεσαι τον αλλο ερωτικά με την κάθε του κίνηση και να το καλύπτεις με σχόλια τύπου "και έχω εκείνη τη κοπέλα που θέλω να σου γνωρίσω"? Πληγώνεις τον εαυτό σου.
Εγώ του το είπα και αποδείχθηκε οτι το σκεφτόταν. Κανονίσαμε να βγούμε να κάνουμε κάτι. Συνέβη κάτι όμως που εγω δεν είχα υπολογίσει. Τον ερωτεύτηκα. Το πιο περίεργο δε της υπόθεσης ειναι πως απο εκείνη τη σχέση με τον φίλο του, η οποία ειχε διαρκέσει ενα 10μηνο, μου είχε μείνει ένα "κόλλημα" το οποίο δεν μπορούσα να ξεπεράσω με τίποτα. Είχα βγεί μεσα σε ενα τετράμηνο με πιο πολλά άτομα από όσα εχω βγεί σε μία χρονιά. Και ξαφνικα να βγαίνω μέσω αυτού που αισθάνομαι για τον φίλο μου αυτόν από ενα συναισθηματικό αδιέξοδο και μια κατάθλιψη μηνών.
Ίσως και να είναι λάθος μα τώρα δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που αισθάνομαι. Είναι αυτο το κατι το οικείο στον τροπο που φιλάει. Είναι που ξέρω πως σκέφτεται, τι αγαπάει. Τον αισθάνομαι περισσότερο κοντά μου από κάθε σχέση που αρχίζει απο το μηδέν και μέχρι αν μάθεις τον άλλο έχεις ήδη χωρίσει.
Δεν έχω ιδέα γιατί τα γράφω αυτά. Ίσως για να δικαιολογηθώ γι αυτά που νιώθω για εναν φίλο μου. Ορίστε που καταντήσαμε. Να προγραμματίζουμε το πως θα αισθανθούμε για ένα ατομο με βάση τις κοινωνικές προσταγές.
Απλώς απογοήτευση.
Και έρωτας. "i can't do the walk.i can't do the talk.i cab't be your friend, unless i pretend"wraio tragudaki auto..
Δεν ξέρω..δεν ήταν κάν η πρώτη φορά που σκεφτόμουν το άτομο αυτό και τώρα σχεδον έντεκα μήνες μετά, που τα έχω πλέον χαλάσει με εκείνο το παιδί αποφάσισα να του το πω. Κολλούσα μονο στο "πρέπει". Μα πως είναι δυνατόν να επιτρέπουμε εμείς οι ιδιοι στο ερωτικό στοιχείο να μπει στη σχέση και μετά να το κρύβουμε ή να το διώχνουμε επειδη ¨ετσι είναι το σωστο".
Το τι ειναι σωστό στην πραγματικότητα είναι καθαρά υποκειμενικό. Είναι σωστό να σκέφτεσαι τον αλλο ερωτικά με την κάθε του κίνηση και να το καλύπτεις με σχόλια τύπου "και έχω εκείνη τη κοπέλα που θέλω να σου γνωρίσω"? Πληγώνεις τον εαυτό σου.
Εγώ του το είπα και αποδείχθηκε οτι το σκεφτόταν. Κανονίσαμε να βγούμε να κάνουμε κάτι. Συνέβη κάτι όμως που εγω δεν είχα υπολογίσει. Τον ερωτεύτηκα. Το πιο περίεργο δε της υπόθεσης ειναι πως απο εκείνη τη σχέση με τον φίλο του, η οποία ειχε διαρκέσει ενα 10μηνο, μου είχε μείνει ένα "κόλλημα" το οποίο δεν μπορούσα να ξεπεράσω με τίποτα. Είχα βγεί μεσα σε ενα τετράμηνο με πιο πολλά άτομα από όσα εχω βγεί σε μία χρονιά. Και ξαφνικα να βγαίνω μέσω αυτού που αισθάνομαι για τον φίλο μου αυτόν από ενα συναισθηματικό αδιέξοδο και μια κατάθλιψη μηνών.
Ίσως και να είναι λάθος μα τώρα δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που αισθάνομαι. Είναι αυτο το κατι το οικείο στον τροπο που φιλάει. Είναι που ξέρω πως σκέφτεται, τι αγαπάει. Τον αισθάνομαι περισσότερο κοντά μου από κάθε σχέση που αρχίζει απο το μηδέν και μέχρι αν μάθεις τον άλλο έχεις ήδη χωρίσει.
Δεν έχω ιδέα γιατί τα γράφω αυτά. Ίσως για να δικαιολογηθώ γι αυτά που νιώθω για εναν φίλο μου. Ορίστε που καταντήσαμε. Να προγραμματίζουμε το πως θα αισθανθούμε για ένα ατομο με βάση τις κοινωνικές προσταγές.
Απλώς απογοήτευση.
Και έρωτας. "i can't do the walk.i can't do the talk.i cab't be your friend, unless i pretend"wraio tragudaki auto..
No comments:
Post a Comment