malegria..

Γυρίζει τη σελίδα αργα, βαριεστημένα. Η ζέστη σε συνδιασμό με τη βροχή την κάνουν να αισθάνεται εγκλωβισμένη σε ενα σώμα με ατέλειες. Βαριέται τα ελαττώματά του, τον τρόπο με τον οποίο την απογοητεύει πάντα. Κοροιδεύει τον εαυτό της πως διαβάζει αυτο το δοσμένο στους μετεωρισμούς βιβλίο που κάποιος της δάνεισε. Τα μάτια της τρέχουν στο γεμάτο κάδρα δωμάτιο. Μία εικόνα καποιας παρέας σε κάποιο χρόνο μακρινό και ξένο ξαπλωμένη διπλα πανς στο τραπεζάκι. Παρέα δοσμένη στα πισώπλατα μαχαιρώματα και στα ψέμματα. Στις κενές συζητήσεις και τον σνομπισμό. Κάποια εφυγαν, άλλοι έμειναν. Εκείνη ήταν απλώς ο παρατηρητής. Και όμως τώρα που οι τέσσερις τοιχοι δεν την χωράνε την νοσταλγεί αυτή την συντροφιά. Δεν της λείπουν οι καταστάσεις, μονάχα η απλότητα των πραγμάτων. Και τώρα μόνο σκέψης προδοσίας και δάκρυα; Δεν της ταιριάζουν και δεν τα θέλει.

Σηκώνεται και περπατά ως την πόρτα.Δεν θα κάτσει σπίτι γιατι όλα θυμίζουν.Μια φιλη,ενα αγόρι που έφυγε. Όλα θυμίζουν και θα συνεχίζουν να θυμίζουν μέχρι να σβήσει το άρωμα.Να φύγει η γεύση.Να χαθεί η εικόνα. Βγαίνει στον κήπο και την χτυπάνε οι πρώτες σταγόνες βροχής.Άραγε η βροχή ξεπλένει αυτή την αίσθηση;την αίσθηση της μοναξιας και της επιθυμίας;

Παίρνει στο κινητό την κολλητή της. Αυτή θα έρθει να την βρει στο λιμανάκι.Θα ακυρώσει τα σχέδια της περι κοσμοπλανήτικων εξόδων και θα έρθει αμέσως γιατι ξέρει. Θα έρθει τώρα γιατι γνωρίσει τι κάνει η μοναξιά σε αυτους που βαθυά μέσα τους ίσως και να την ποθούνε. Θα ξανααρχισουν να μιλανε όπως πριν, θα μιλήσουν για έρωτα και για πόνο όπως πριν. Θα τραγουδήσουν και θα κλάψουνε μαζί αποβάλλοντας κάθε απομεινάρι της προδοσίας δήθεν φίλων απο το μυαλό και τισ αναμνήσεις τους. Μα το μέλλον απέχει πολυ. Περίπου όσο και η επόμενη ακριβώς στιγμή.

Αυτο ειναι αποσπασματακι...σας αρέσει;