Ένα ποίημα. Το ποίημα του Edgar Allan Poe "dream withing a dream".Is all that we see or seem,but a dream within a dream?
Διοτι αν όλα γεννιούνται απο τις επιθυμίες και χάνονται στο παρελθόν σαν μια ανάμνηση τοτε ολα δεν είναι απλώς ένα όνειρο μέσα σε όνειρο?
Και ως όνειρο μένουμε στη μνήμη όσων αγαπήσαμε.
Σαν όνειρα από εκείνα που χάνονται το πρωί, ανθρωποι που αγαπήσαμε με ολη μας τη ψυχή περνούν και χάνονται αφήνοντας ενα μικρό απομεινάρι: μια μυρωδιά,ένα βιβλίο ένα εισητήριο κινηματογράφου.
Το φιλί που κάποτε έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις μέσα μου, τώρα είναι η ανάμνηση απλώς.
Όχι.
Δεν είναι καν ανάμνηση..είναι η εικόνα των ανοιχτών ματιών σου, του κάδρου που κρεμόταν πίσω σου στο καφέ.
Σαν όνειρο φεύγει πάλι και ένας πρόγονος που αγαπούσα. Σαν όνειρο η κηδεία.
Σαν όνειρο οι παρτίδες σκάκι μαζί του, το κορυφαίο του χιούμορ. Και όλα φεύγουν.
Και ζω τη στιγμή. Αισθάνομαι την ύλη κατω ή ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Θέλω μετά απο σήμερα να θυμάμαι ακριβώς την ζεστη αίσθηση του φλιτζανιου στα χέρια μου την ώρα που μιλούσες. Δεν με ενθουσίαζε η ζέστη του καφέ που διαπερνούσε τα τοιχώματα και εφτανε στα δαχτυλά μου. Θα ήθελα απλώς να κρατήσω την αίσθηση για να μου θυμίζει τη στιγμή εκείνη μαζι σου.
Δεν θέλω να γίνουν οι αναμνήσεις μου όνειρα που χάνονται σε μία ομίχλη υποκειμενισμού.
Τις γράφω.
Ίσως έτσι να απαγορεύσω στον εαυτό μου να τις περάσει κάποτε στην ανυπαρξία.
Απλώς επειδη πονάνε.
όπως ακριβώς ένα κακό όνειρο.
δεν ξερω
Διοτι αν όλα γεννιούνται απο τις επιθυμίες και χάνονται στο παρελθόν σαν μια ανάμνηση τοτε ολα δεν είναι απλώς ένα όνειρο μέσα σε όνειρο?
Και ως όνειρο μένουμε στη μνήμη όσων αγαπήσαμε.
Σαν όνειρα από εκείνα που χάνονται το πρωί, ανθρωποι που αγαπήσαμε με ολη μας τη ψυχή περνούν και χάνονται αφήνοντας ενα μικρό απομεινάρι: μια μυρωδιά,ένα βιβλίο ένα εισητήριο κινηματογράφου.
Το φιλί που κάποτε έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις μέσα μου, τώρα είναι η ανάμνηση απλώς.
Όχι.
Δεν είναι καν ανάμνηση..είναι η εικόνα των ανοιχτών ματιών σου, του κάδρου που κρεμόταν πίσω σου στο καφέ.
Σαν όνειρο φεύγει πάλι και ένας πρόγονος που αγαπούσα. Σαν όνειρο η κηδεία.
Σαν όνειρο οι παρτίδες σκάκι μαζί του, το κορυφαίο του χιούμορ. Και όλα φεύγουν.
Και ζω τη στιγμή. Αισθάνομαι την ύλη κατω ή ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Θέλω μετά απο σήμερα να θυμάμαι ακριβώς την ζεστη αίσθηση του φλιτζανιου στα χέρια μου την ώρα που μιλούσες. Δεν με ενθουσίαζε η ζέστη του καφέ που διαπερνούσε τα τοιχώματα και εφτανε στα δαχτυλά μου. Θα ήθελα απλώς να κρατήσω την αίσθηση για να μου θυμίζει τη στιγμή εκείνη μαζι σου.
Δεν θέλω να γίνουν οι αναμνήσεις μου όνειρα που χάνονται σε μία ομίχλη υποκειμενισμού.
Τις γράφω.
Ίσως έτσι να απαγορεύσω στον εαυτό μου να τις περάσει κάποτε στην ανυπαρξία.
Απλώς επειδη πονάνε.
όπως ακριβώς ένα κακό όνειρο.
δεν ξερω
3 comments:
Bravo sou natalie,wraio to blog sou. Sinexise etsi :)
pisteuw pws i ili otan exei sinde8ei me kapoio sinais8ima i mia anamnisi pairnei alli morfi... magiki.... pantote krataw ilika pragmata gia na mou 8imizoun katastaseis, idiaitera otan kati ponaei... etsi exo ftiaxei ena xilino simbolaki, exw kratisei miti apo ena molibi, k otan kati m ponouse para poli kremasa to simbolaki mazi m mia foto panw ston toixo m.... oi anamniseis kalles h kakes iparxoun giati uparxoun k diarkoun ta sinais8imata.. egw apla krataw ta kala kai 8imamai ta kala (otan 8imamai):p.. otan 8imomaste ta kala i anamnisi einai pio glikia... kai kati gia esena, osoi "feugoun" apo emas feugoun otan xexasoume tis partides skaki pou paizame mazi tous auto den simainei na 8imomaste to telos alla to xamogelo pou mas xarizan panta k tin agaph tous... na mas dinoun dinami...
Aplws e3airetiko blog to opoio deixnei oti eisai enas va8ia skeptomenos an8rwpos pou koitazei thn va8ia kai oxi thn epifaneiakh pleura tvn pragmatwn. keep it up. Par'ola auta, diafwnw me tn apoyh sou oti oi anamnhseis twn allwn "xanontai se mia omixlh ypokeimenismou" ka8ws ama autes oi sanamnhseis einai dynates, tote mas menoun forever. Vevaia mporeis na tis 3exaseis oikiw8elws, alla thats another story...
Post a Comment