ερωτήσεις

Ίσως, κάποτε, να καταφέρω να δώ,
πέρα από εκεί
που έφτασε το δικό σου βλέμμα.
Ίσως να καταφέρω να ζήσω,
για λίγα μονάχα λεπτά,
μέσα στην γλυκιά ευτυχία του να γνωρίζεις,
όλα εκείνα που οι άλλοι αρνούνται να δουν.
Μα τώρα εγώ πίανω πάλι τον εαυτό μου
να στροβιλίζεται
μέσα στις δικές σου θεωρίες.
Με εμπνέεις με έναν τρόπο που δεν μπορώ
και δεν θέλω
να εξηγήσω.
ΑΝ, ίσως,
απομακρυνόμουν από όσα μαζί θεωρήσαμε ως ΔΕΔΟΜΕΝΑ,
θα έβλεπα παραπέρα.
Μα η σκέψη με τρομάζει.
Μέσα σου βρίσκω τη γλυκιά παρηγοριά,
πως δεν ζω μόνη μ0υ,
στην πολύχρωμη απο ιριδισμούς,
φούσκα των ιδεών μου.
Ίσως και να μην θέλω
να είμαι πουθενά χωρίς εσένα.
Ίσως ούτε και οι ιδέες μου θέλω
να απομακρύνονται απο εσένα.
Μονάχα ερωτήσεις λοιπόν θα θέτω,
που με τον χρονο,
μέσα από τις λέξεις σου,
θα μπορέσω να απαντήσω.
Είναι θέμα χρόνου,
η γιατρειά σε κάθε μίζερο χαμόγελο.
Και ο χρόνος,
όταν κυλάει ανάμεσα σε ήρεμα δάχτυλα,
είναι πραγματικά,
ΤΙΠΟΤΑ.