Ένα μόνον όνειρο ακόμα

Να σου μιλήσω για ένα μπερδεμένο μου όνειρο;
Αρχίζει κάπως έτσι...
Στέκομαι όρθια στη μέση αγνώστου δωματίου,
ντυμένη με το αγαπημένο μου άσπρο παιδικό φόρεμα.
Παραδίδω τα μάτια μου σε μπορντό εικόνες,
καθώς η μελωδία του γραμμοφώνου κολλάει σε στίχο χωρίς νόημα:
"αφήσου σε ότι φοβάσαι περισσότερο".
Νίωθω τόσα που αισθάνομαι πως αν δεν κινηθώ
θα εγκαταλείψει η ψυχή μου το κορμί των ονείρων μου,
αποζητώντας την ελευθερία.
Απλώνω τα χέρια σε δυο τυχαία σημεία του ορίζοντα
και πέρνοντας φόρα,
χύνομαι σε στροφές δίχως τέλος.
Δίχως τέλος.
Σήμερα προσπαθώ να ξεφύγω απο μία γλυκιά δίνη.
όχι μόνον στο όνειρο αυτό.
Η απόλαυση της θέας των φύλλων όταν προσγειώνονται στο έδαφος,
είναι χίλιοι μικροί θάνατοι
και εσύ ίσως όταν απο σκοτεινό παράθυρο τα παρατηρείς,
να το αισθάνεσαι.
Το μυαλό μου στροβιλίζεται μέσα σε τρομαχτικές ιδέες.
Ισως,
αν οι σκέψεις μου δεν άνηκαν σε σώμα κουρασμένο
απο άσκοπες περιπλανήσεις,
να εισχωρούσαν βίαια σε εσένα.
Βιασμός.
Η απόλαυση της θέας των φύλλων όταν φιλάνε το χώμα,
είναι χίλιοι μικροί θάνατοι.
Απόλαυση,βιασμός,θάνατος.
Στροβιλίζομαι ακόμη,
μα οι μπορντό λάμψεις παίρνουν εικόνα.
Του έρωτα.
Εσείς παλεύοντας με το ξύλινο πάτωμα και φωνάζοντας
λέξεις ακατάληπτες,
νιώσατε τους χίλιους μικρούς θανάτους,
της πιο γλυκιάς παράδοσης;
Μπορντό,σαν αίμα σε λευκά σεντόνια
ή όνειρα κάποιων προσωπικών στιγμών,
κυλάει η επιθυμία σε φλέβες τσακισμένες από ανόητες διαπροσωπικές σχέσεις.
Πές μου,
στην μοναξιά αυτή που σηκώνεται σαν τοίχος
και με αγγαλιάζει όπως μητέρα το νεκρό της παιδί,
πώς κατάφερε μπορντό μελωδία να εισχωρήσει;
Τον ύπνο μου πώς κατάφερε η μπορντό αυτη ιδέα να γεμίσει;
Η άφεση της μοναξιάς μου στον θάνατο ίσως να είναι το βίωμα αυτό.
Και το στροβίλισμα στη μελωδία,
δεν μπορώ να προσδιορίσω,
αν ανήκει στον εαυτό μου των ονείρων,
ή σε εμένα.
Μα με εντυπωσιάζει η απόλαυση,
πνευματική και σαρκική, που με εξουσιάζει
καθώς αφήνομαι.



"as twisted as ti seems,
i only fear love when it's in my dreams"(Alana Grace)