Δημήτρης.

Πές μου,
στην μαύρη γωνιά του δωματίου σου,
οπου συνηθίζεις να μετράς τα δευτερόλεπτα
χρειάζεται να κρατήσεις την αναπνοή σου,
για να αισθανθείς,κάτι λίγο,από θάνατο;
Και στους ύπνους σου,
που λατρεύεις να μου εξιστορείς,
γιατί επιμένεις να κρύβεσαι;
Φώναξέ μου το:
όταν χαμένος στη μουσική σου,
τους δρόμους σχίζεις μοναχός σου,
δεν σε πονάει το κάθε βήμα;
Σε ανακουφίζει να κρύβεις το προσωπό σου
σε λευκές παλάμες,
που κρυβουν μέσα τους σουρρεαλιστικους,
μωβ και μαύρους εφιαλτες;
Ένα δάκρυ,χαζό και ανώριμο,
για την παρανοική ευτυχία που αντλείς από την μοναξιά σου,
πάνω στο δικό μου μαξιλάρι προσγειώνεται,όχι στο δικό σου.
Αν δεν υπήρχε η βαρύτητα,
θα ταξίδευε-
-όπως όλα εκείνα που εμάς (και άλλους λίγους) συνδέουν-
να βρεί τον τόπο χωρίς χρονικές ακολουθίες.
Απο τις σκέψεις μιας ημέρας,
με συναρπάζει το ποσοστό εκείνων που αφιερώνω,
στο πόσα λίγα είναι τα πραγματικα όμορφα άτομα
και πως την αγάπη τους,
σαχλοί,ανόητοι έρωτες,
αναλώνουν.