οι μεγαλύτεροι των φόβων

Σηκώνω το κεφάλι μου σε εσένα τώρα,
από το πόδια στα οπόια με άφησες να ξαπλώσω.
Αφού μάζεψες τα δάκρυα μου.
Ένα προς ένα,ξέρω,
Πως μέρα με τη μέρα θα τα πουλήσεις.
Με αντάλλαγμα τι;
Μια συγνώμη.
Οι μεγαλύτεροι των φόβων μου
στο χαλί που ξαπλώσαμε σήμερα
απλώθηκαν.
Σαν κοιλίδες από κάποιο φόνο,
δίχως σοβαρο κίνητρο
που στοιχειώνουν το μυαλό
σε σημείο παράνοιας.
Πως θα μείνω εδώ μόνη μου,
να πατάω πάνω σε όσουσ μόνη μου
έριξα από το παράθυρο της μοναξιάς μου,
απο το παράθυρο της λύσας μου για επιτυχία.
Πως εσύ θα φύγεις και σε κάποιον να μιλήσω
δεν θα έχω και μόνη μου τότε
θα πνιγώ στα λόγια που δεν μπορούσα να φωνάξω.
Θα χαθώ ίσως σε επιθυμίες μέσα.
Φοβάμαι πως δεν θα υπάρχει τίποτα
να μου μαθαίνει λεπτο με το λεπτό
να αναπνέω.
Οι μεγαλύτεροι των φόβων μου.
Και πάνω απο αυτούς η σκιά τησ απώλειας.
Μια διάφανη ζελατίνα.
Διάφανη γιατι η απώλεια δεν έχει χρώμα.
Ως απώλεια του έρωτα θα ερμηνευτεί
αυτο κάποτε.
Και με τρώνε αυτοί.
Με κατατρώνε πουλιά κάποιας ερήμου.
Οσπου να μην μείνει τίποτα.
Τίποτα.
Οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ των φόβων μου.
Και μετά τίποτα.



Ίσως οι φόβοι μου να συμβαδίζουν με τις επιθυμίες μου τελικά.