Ξέχνα το...σαν να ταν ψεμα

τα όνειρα που μ'έφεραν εδώ
τρώνε τη σάρκα μου
και με πετάν σε δρόμους εχθρικούς και άγνωστους,
λιμάνια παρακμιακά
Και τώρα πάλι ελπίζω
σε καινούριες περιπέτειες,
και το πλοίο μου-τ'ορκίζομαι θα φύγει
και ας μην αφήνει ποτέ το λιμάνι.
Σε όσα γλυκά με παρασύρουν
εγω αφήνομαι
Και ίσως κάποτε τα δάκρυά μου
να γεμίσουν τα μάτια τα δικά σου
και η εννοια του φιλιού δεν θα είναι τότε η ίδια
Από το όνειρο δεν θα ξυπνήσω πάλι
και ας πνίγομαι σε μια πικρή αυτοπάτη.
Καίω τα δικά μου σύνορα
τα όρια μου με την πραγματικότητα την εχθρική.
Αψηφά τον εαυτό μου
το συναίσθημα αυτό και αν
το αφήσω λίγο ακόμη ίσως να με μεταλλάξει σε κάτι
πιο όμορφο,
αυτόνομο μέσα στην εξάρτησή του.
Γιατί πάλι η φωνή μου γεμίζει χαράδρες;
και όσα χάνω γιατι πάλι στις γωνίες του μυαλού μου παραμονεύουν;
Ποια σταγόνα να καθαρίσει τις πληγές μου;
Το οινόπνευμα δεν είναι η αφορμή,
μα το αιτιατό.
Ποια πόλη να με χωρέσει τωρα;
το άγγιγμα μικρό κενο και με ποναει.
μα δεν έχει σημασία,
ξέχνα το.
Ξέχνα το,σαν να 'ταν ψέμα.

Οι ελπίδες που με οδήγησαν εδώ
θα με τραβήξουν και μακρυά απο εσένα.
Βρίσκω με έκπληξη πως ο γκρεμός
δείχνει φιλικότερος και από θάνατο.
ενώ πικρη γεύση έχεΙ το φιλί της αλήθειας σου
και να σταματήσω να πίνω,δεν μπορώ.
Βγες από τις σκέψεις μου
δεν σε χωρουν
δεν σε αντέχουν
Ή όταν με δείς άγρια το πάτωμα να φιλάω
την πτώση μου άφησε να σε τρομάξει
Ίσως τότε να είσαι το γλυκότερο,
δηλητηριασμένο μου αίμα.
Καίγομαι μαζί με τισ παραισθήσεις μου
και όταν όλα θολώνουν από τον πόνο και τον καπνό
Τότε το μόνο που μένει είναι ο παλμός που ένα
αλλο,ξένο σωμα μου δίνει.


Γιατί πάλι η κραυγή μου με πνίγει;
Και στο προσώπικο μου χώρο,
ποιος άγνωστος καραμέλες μοιράζει;
Ποίο είδωλο ραγίζει τον καθρέφτη μου;
Ενα άλλο πλάσμα αυτόνομο αναπτύσεται μέσα μου
και αν δεν το δημιουργησα εγώ ποιός το κάνει;
Μέσα στα ρούχα μου το σώμα φαντάζει πιο γυμνό
Και τώρα εσυ μεσα μου επιθυμώ να χαθείς
Μα δνε χρειάζεται,
ξέχνα το.
Ξέχνα το,σαν να 'ταν ψέμα.


Στο μπαλκόνι μου το βράδυ όταν βγώ
αν τα χέρια μου απλώσω
πετάξω και χαθώ
ή αν φωνάξω της καρδιάς μου το μεγαλύτερο ψέγμα,
εσένα, τότε τι;
Μα δεν έχει σημασία,
ξέχνα το.
Ξέχνα με,αν σε πονάω,
σαν να 'μουν ψέμα.

"ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου"