Give me some words i can live by..

"Ό,τι ζείς στην έκσταση ποτέ δεν θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο....." Ίσως γι αυτό δεν μπορώ να γράψω για μια στιγμή.

Ήταν κάποτε ένα άτομο δυστυχισμένο.Βίωνε τη εκμετάλευση,την απόρριψη και μία μοναξιά αβάσταχτη.Μέσα στη λάσπη,γεμάτο αμφιβολίες κυλιούνταν,ψάχνοντας για κάτι να δώσει νόημα ή λογική,στο βάρβαρο αυτό παιχνίδι.
Έμαθα με τον καιρό πως οι άνθρωποι, έρχονται για να φύγουν,οι θεωρίες αναπτύσονται για να καταριφθούν,τα λόγια πετούν για να σβηστούν.Η αγάπη έρχεται για να σε αφήσει γυμνό από ελπίδα και όνειρα.Ο πόνος χτίζεται στο εσωτερικό σου,για να δημιουργήσει κάστρα πάντοτε ψηλότερα.
Το άτομο εκείνο ζούσε μέσα στα όνειρα.Εκεί κρυβόταν και αυτά μονάχα το ανακούφιζαν.Μόνη απειλή στο χώρο των ονείρων του, κάποια εισβολή. Καθώς τις σκέψεις του άπλωνε σε χαρτιά ατελείωτα,από το πλήθος μέσα ξεχώρισε μια ιδέα αλλιώτικη από κάθε άλλη.Ιδέα από τον ουρανό.Στιγμή που κράταει για πάντα και όνειρο πιο πραγματικό από την πιό ωμή πραγματικότητα.
Έμαθα πως εδώ,κάτω, που αναπνέουμε υπάρχουν κάποιες ιδέες που κάνουν τον κόσμο λιγάκι διαφορετικό.Έμαθα τις ιδέες αυτές να αγαπάω γιατί είναι το πίο πραγματικό πράγμα που μπορεί να με αγγίξει εδώ,στο έδαφος.
Το άτομο ανακάλυψε πως η επικοινωνία και το άγγιγμα είναι αισθήματα ανώτερα που κάνεις ποτέ δεν πρέπει να βιώνει.Σαν ιδέα μαγική,κάθε άγγελος είναι τρομαχτικός και η ομορφιά τίποτε άλλο από την αρχή του τρόμου.Επειδή τίποτα δεν είναι τρομαχτικότερο από κάτι που σε αγγίζει με τελειότητα.Το άτομο πρέπει να αποχωριστεί την Ιδέα.Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ζεί μέσα σε έκσταση που σε ολοκληρώνει,σαν ακολουθία στιγμών ή το πιο ευχάριστο όνειρο.None of us were angels.Και μαθαίνω πως κάθε προσπάθεια να τους αγγίξουμε είναι άδικη και ανόητη.

".......Όμως μάχου ακατάπαυστα να το στερεώσεις σε λόγο.Πολέμα με μύθους,με παρομοιώσεις,με αλληγορίες,με κοινές και σπάνιες λέξεις,με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα να στερεώσει"
(απόσπασμα σε εισαγωγικά:Ασκητική-Καζαντζάκη)