παιδί μου,
Οχι άλλα δάκρυα,ΕΙΠΑΝΕ.
Σιωπηλός παρατηρητής,
είδα "εκείνη",
να παριστάνει πως δεν την άγγιξε
το "θλιβερό αυτό γεγονός".
Την άκουσα,
στα αυτιά μου να στέλνει μήνυμα
"μα γιατί κλαις λοιπον;"
Είδα και "εκείνον",
υπόδειγμα δύναμης,
να βουρκώνει,σαν να βυθιζόταν στο χώμα,
κομμάτι των σκέψεων
και της ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ του.
Μετά το αντίο,
άκουσα ΕΣΕΝΑ,
στο σπίτι που είχαμε συγκεντρωθεί,
πρωταγωνιστή αυτής της περιπέτειας
(άλλης μιας),
να μου λές παραμύθια μέσα απο κασέτες,
που επίτηδες,
ολοι όσοι σε αγαπάμε βάλαμε,
απο αγωνία μήπως ξεχάσουμε τη φωνή σου.
Γελοία ανησυχία.
Την ακούω στον ύπνο μου.
Η άλλη,
η μία,
δεν πήρε ποτέ το χάπι για να καταφέρει να κοιμηθεί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ να σου μιλάει όταν κολυμπαει στα ανοιχτά,
ή ακόμη οταν την πιέζουν εφτελείς παράγοντες.
Θα είσαι πραγματικά περήφανος,
όπως πάντα ήσουν.
"Εκείνη",
παρά την άρνηση της
να γίνει παρατηρητής του τελευταίου σου ταξιδιού,
ταξιδεύει σε σελίδες με ασπρόμαυρα κομματάκια χαρτί,
απο άλλα χρόνια,
κάποια ξημερώματα μαζί σου.
έτσι,
απλώς για παρέα.
κρίμα,
που κανείσ δεν μπορεί να τσακωθεί,
με μια ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
"Εκείνος",
σε θυμάται κάθε φορά που βλέπει κάποια είδηση,
που καυστικά θα σχολιαζες.
Μπαμπά μου,
πάρε τον πόνο απο πάνω μου.
παιδί μου,
ΜΗΝ το ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ άλλο.
αγαπημένο μου όνειρο,
δείξε μου
έναν δρόμο που να με οδηγεί ΜΑΚΡΙΑ από την απώλεια.
Το χρώμα του πένθους ΔΕΝ είναι το μωβ.
Είναι αυτό
της κουρτίνας που κοιτάω αφηρημένη και σε σκέφτομαι,
της θάλασσας από τη βεράντα του εξοχικού οπου μου έμαθες την ΑΞΙΑ της φαντασίας.
Είναι ,ακόμη, αυτό
που όταν ακούω τη κασέτα σου,κλείνω τα μάτια μου και βλέπω.
Η απώλεια δεν έχει γεύση νηστείας,
όταν αγαπάς.
Έχει τη γεύση του αγαπημένου του φαγητού
η΄ακόμη της πίτσας που πήραμε μετά το αντίο,
ως μέρος της παραστασης που στήσαμε,για να μην κλάψει ΚΑΝΕΙΣ.
Η αρχή του συναισθήματος της απώλειας,τέλος,
δεν εχει καθορισμένη χρονική στιγμή.
Μετακινείται στον χρόνο,
αψηφόντας κάθε λογική ή προγραμματισμό.
Ονειρεύομαι,
έναν κόσμο,
οπου ο χρόνος είναι κάτι που μπορώ να αγγίξω.
Ζω σε έναν κόσμο,
οπου η απόσταση και ο ΧΡΟΝΟΣ,
είναι ΤΙΠΟΤΑ,
γιατι έτσι με έμαθαν όλουw τους ανασταλτικούς παράγοντες τησ ευτυχίας μου,
να αντιμετωπίζω.
Παράξενος χορός ο δικός σου,
μέσα στισ αναμνήσεις μου.
Παράξενη λέξη τα "συλληπητήρια"
που στον απόηχο της τα δάκρυα,
δεν μπορώ,
όσο και να σε αγαπώ,
να σταματήσω.
αφιερωμένο σε ένα άτομο ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ.
CdP will NEVER EVER forget you.
time is NOTHING.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
It's so nice for me to have found this blog of yours, it's so interesting. I sure hope and wish that you take courage enough to pay me a visit in my PALAVROSSAVRVS REX!, and plus get some surprise. My blog is also so cool! Don't think for a minute that my invitation is spam and I'm a spammer. I'm only searching for a public that may like or love what I write.
Feel free off course to comment as you wish and remember: don't take it wrong, don't think that this visitation I make is a matter of more audiences for my own blogg. No. It's a matter of making universal, realy universal, all this question of bloggs, all the essential causes that bring us all together by visiting and loving one another.
You must not feel obliged to come and visit me. An invitation is not an intimation. Also know that if you click on one of my ads I'm promised to earn 8 cents for that: I would feel happy if you did click it, but once again you're totaly free to do what ever you want. I, for instance, choose immediatly to click on one of your ads, in case you have them. To do so or not, that's the whole beauty of it all.
I think it's to UNITE MANKIND that we became bloggers! Don't see language as an obstacle but as a challenge (though you can use the translater BabelFish at the bottom of my page!) and think for a minute if I and the rest of the world are not expecting something like a broad cumplicity. Remenber that pictures talk also. Open your heart and come along!!!!!
entaxei aplws gmse.
Post a Comment